De fietsval....
'De leegte voorbij', van auteur Sjak Janssen is een autobiografische roman waarin het verhaal verteld wordt van een fietser die door een fatale fietsval in coma raakt. Weer bij bewustzijn komt hij in een werkelijkheid die de zijne niet is, die hij niet kent, hoe zoekend en speurend hij ook rondkijkt. Sjak weet het dan nog niet, maar het is een stap naar een radicale verandering in zijn leven...

Reacties
De lezer voelt de chaos zoals Sjak die zelf voelt... Als in een caleidoscoop gaan beelden voortdurend in elkaar over.
(Marike Verhaak in magazine Cerebraal Nieuws)
Het boek leest prettig weg terwijl het bovendien geraffineerd en goed in elkaar gezet is...
(Holly Moors in www.moorsmagazine.com/boekenhoek)

10 april 2014: Als je een ommekeer in je leven zo boeiend op papier kan zetten, dan heb je schrijvers talent! (Betty Postma)

Pluspunten:

Goede verhaallijn, Meeslepend verhaal, Spannend, Inspirerend.

 

 

 

Sjak raakte na een fietsval in coma

 ‘Ik was als een leeg schrift dat opnieuw gevuld moest worden’

“Het was stil in de kamer. Doodstil. Ik zag mensen staan, rond mijn ziekenhuisbed: mijn ouders, mijn jongere broer. Ik herkende ze, maar ik kon ze niet in een context plaatsen. Ik wist niet waar ze woonden, welke band we hadden, hoe ik was opgegroeid. ‘Kijk, dit waren we vroeger’, zei mijn broer terwijl hij me een foto van ons gezin liet zien. Ik bekeek de foto, maar het zei me niks. Ik staarde maar wat voor me uit, bevond me in een totale leegte. Bang was ik niet, althans, dat kan ik me niet herinneren. Ik denk dat het in die dagen nog niet tot me doordrong wat er met me was gebeurd. Alsof mijn hersenen dat blokkeerden.

Negen dagen had ik in coma gelegen. Tijdens een fietstocht was ik gevallen met mijn racefiets en hard op mijn hoofd terecht gekomen. De artsen vreesden voor mijn leven. Na het ziekenhuis kwam ik in een revalidatiecentrum terecht, maar ik had het niveau van een kind van groep 3. Ik kon niet praten, niet schrijven. Als iemand me vroeg om op een stoel te gaan zitten, wist ik niet wat er met stoel bedoeld werd. Iets simpels als de krant lezen lukte me niet; ik had geen flauw idee wat de woorden betekenden. Alles moest ik opnieuw leren. Eindeloos nam ik lijstjes met woorden door. Als ik ze niet begreep, zocht ik in een woordenboek de betekenis op. Ik was als een leeg schrift dat opnieuw gevuld moest worden. Behalve beelden van mijn kinderjaren kon ik me weinig voor de geest halen. Pas als mensen me over iets vertelden, kwamen de herinneringen terug. Mijn geschiedenis zat nog wel ergens opgeslagen, ik kon er alleen niet bijkomen.

Ik mocht naar huis en na een tijdje kon ik weer voorzichtig aan het werk. Ik ging ervan uit dat ik weer helemaal de oude zou worden. Toch moest ik op een dag, ongeveer twee jaar na de val, concluderen dat ik het eindstation niet zou gaan halen. Ik ging niet meer vooruit. Als er meerdere mensen om me heen met elkaar praatten, ontging de lijn van het gesprek me vaak. Sommige perioden in mijn leven bleven een zwart gat. Ik bleef woorden missen, was snel afgeleid, kon me moeilijk concentreren en ik had weinig energie. Als ik had gewerkt, was daarna de accu leeg; een televisieprogramma volgen was dan al te moeilijk voor me. Het was frustrerend, maar ik moest me er bij neerleggen: mijn leven zou nooit meer hetzelfde worden. Ik was altijd een heel bedrijvig iemand geweest. Ik had een baan van veertig uur bij een chemisch bedrijf, ik organiseerde in mijn vrije tijd popconcerten, had veel vrienden, speelde theater en schreef artikelen over muziek voor de plaatselijke krant. Het kon allemaal niet meer. Op mijn werk werd ik uiteindelijk ontslagen.

Tekst: Rosa Koelemeijer

10 april 2014

Pluspunten:

Goede verhaallijn, Meeslepend verhaal, Spannend, Inspirerend

Meeslepend, indringend en helemaal van binnenuit.

Pluspunten:

Goede verhaallijn, Meeslepend verhaal, informatief